Aanschuiftafel

De gerechten die Kampschuur serveert, maakte haar vader wanneer hij was teruggekeerd van een van zijn vele zakenreizen naar het buitenland. "Zodra hij binnen was, stond hij in de keuken, deed een schort aan en ging koken. Ik heb gezien hoe hij kookte; die recepten zitten allemaal in mijn hoofd." In 2016 opende zij het huiskamerrestaurant dat pal tegenover haar antiek- en decoratiewinkel Serendipity ligt. Die naam vraagt om uitleg. "Serendipity wil zeggen dat je iets ontdekt of vindt waar je niet naar op zoek was." Ze kookte thuis altijd al voor goede vrienden. Ook in haar antiekzaak zette ze zo nu en dan een tafel neer. Toen de overkant leeg kwam, greep ze in 2015 haar kans. "Ik ben een jaar met de verbouwing bezig geweest." Aan wanden roepen foto's herinneringen op aan het vroegere Nederlands-Indië. In de keuken hangt een portret van haar vader. "Ik had een heel sterke band met hem. Hij zit ook altijd in mijn buurt." Pa Kampschuur was een van de repartrianten die na de onafhankelijkheidsoorlog in 1950 vanuit Indonesië naar Den Haag kwamen. " Hij was voor het eerst in Nederland. het was midden in de winter, er lag sneeuw en hij had tropenkleding aan." Er was Kampschuur door de Nederlandse regering opvang aangeboden in een zogeheten contractpension in de Riouwstraat. "Nadat hij had aangebeld, werd de deur geopend en meteen weer dichtgedaan. Toen hij daar in de buurt rondliep, stapte een man van zijn fiets. Zijn naam was Benny Fisscher. Hij gaf mijn vader zijn cape en bood hem ook onderdak aan." Kampschuur pakte zijn leven in Nederland overigens stevig beet. Hij deed drie studies: milieurecht, organisatiebeheer en werktuigbouwkunde. "Hij heeft carrière gemaakt. Daarom was koken voor hem een vorm van mediteren." vertelt dochter Kampschuur.

Jong en oud

Zij noemt Tante Pop 'een soort sociëteit'. "De mensen die hier komen, hebben allemaal iets met Nederlands-Indië. Het gaat niet alleen om het eten, ook om de sfeer, het praten met elkaar. Jong en oud zitten door elkaar; er ontstaan vriendschappen." Ze serveert tien tot twaalf gerechten. "Mijn eten is puur. Er zit bijvoorbeeld geen ve-tsin in. Dat is een te stevige smaakversterker. Ik probeer ok altijd zoveel mogelijk biologische producten te gebruiken". Zodra bekend wordt dat Tante Pop haar deur weer opent, gaat het 'heel Den Haag rond', vertelt ze. "Er is zelfs een wachtlijst." De gastvrije Monique Kampschuur rekent trouwens altijd op zo'n 40 tot 45 personen. Wat aan eten over is, doet zij in bakjes die ze 's avonds of 's nachts bij mensen aan de deurknop hangt. Glimlachend: "Soms krijg ik een bakje terug met een briefje erin." In haar huiskamerrestaurant gaat het om 'de Hollands-Indische keuken'. stelt ze vervolgens. "De rijsttafel is een Nederlandse vinding. Wij Nederlanders wilden variaties, van alles wat. Maar de gerechten die hier op tafel komen zijn wel Indisch. En ik kook van vóór de Tweede Wereldoorlog. Een bejaarde Indische dame zei me laatst dat ik kook zoals haar baboe dat deed." Tijdens het hele gesprek speelt haar vader een rol. Terugkijkend op haar jeugd vertelt Kampschuur dat hij bijvoorbeeld aan het groentegerecht sajoet lodeh 'een eigen draai' gaf. "Hij kookte de kokosroom sappen in een pandanblad. De groentetjes kregen daardoor een vanillesmaake en werden net snoepjes. Dan aten wij het als kinderen wel."